-Ama neden? Sen hür bir insan değil misin?
-Hayır! Değilim!
-Hür olmak istemez misin?
-İstemem!
(Sanırım benim öteki insanlardan farkım da bu. Özgür değilim, bunu biliyorum, özgür olmak için uğraşmayacağım çünkü yersiz, çünkü boşa, çünkü ne olursa olsun tam manasıyla hür olamayacağım, böyle bir şey yok, imkansız, yapısını hiçbir hareket karşılamıyor, yaşam devam ettiği sürece, hukuk-etik-ahlak olduğu sürece, insan hatta canlı herhangi bir şey olduğu sürece, hatta sindirim sistemin çalıştığı sürece, dolaşım sistemin sayesinde ayakta durduğun her an, yüzünün kırıştığı her saniye aslında özgür değilsindir evlat. Sevdim bu diyaloğu, aslında geçtiği kitap tamamen tersi psikolojide yazılmış; ben kendimce yine durumuma uygun olanı seçtim.)
Bir de şu çok hoşuma gitti, yani bu yaklaşım, keşke bana böyle cümleler kursalar, arkadaşlarım. Sahi, oturup konuşabileceğim insanlar neden yoklar, neredeler ve neden bu kadar uzaktalar eğer varsalar:
"Ve milyonlarca yıl öncesinin kıçı boklu amipinin, bugün yakışıklı kışlık montuyla köşede 'Taksi!' diye bağırıp çağıran bir adama dönüştüğüne inanmıyorum."
"Ve milyonlarca yıl öncesinin kıçı boklu amipinin, bugün yakışıklı kışlık montuyla köşede 'Taksi!' diye bağırıp çağıran bir adama dönüştüğüne inanmıyorum."